11 September Attacks

La presentación se interrogará por el lugar que ocupa el horror y las entonaciones que puede adquirir en un mundo secularizado cuyos temores son insistentemente fagocitados por el mercado audiovisual. Propongo abordar series actuales que revelan el acecho de un registro afectivo más indefinible que experimenta con la corporalidad, oscilando en un umbral impreciso, lejos de las convenciones tradicionales del terror gótico, de lo sobrenatural e incluso del gore propio del horror corporal. Tal inestabilidad puede encontrar una clave de lectura provisoria en el grotesco: categoría que Mikhail Bakhtin diseñara para comprender el sistema de imágenes de la degradación corporal. En sintonía con este aporte -una de las zonas intensamente semióticas en la teoría bakhtiniana (Arán, 2016)-, sugeriré que el grotesco colabora con el estudio de un lenguaje de enorme resonancia como es la serie televisiva, permitiendo la intervención crítica sobre su materialidad estética y, a su vez, sobre una redundancia carnal que pone en escena las derivas de un materialismo gótico (Fisher, 2022). Para dar cuenta de ello, procuro acercar la interpretación que algunos cuadernos inéditos de Bakhtin brindan sobre la “fuerza artística e interpretativa” del grotesco, en tanto expresión estética que corporiza mutaciones culturales en marcha y señala, de maneras a veces imprecisas, los límites de lo significable en un periodo de relevo histórico. Dicha transformación parece tomar forma en la persecución obsesa de la belleza y la perfección, las prácticas autodestructivas y la pérdida de control sobre la propia anatomía, tres motivos insistentes en las series televisivas que se esmeran por mostrar nuestra relación conflictiva con la corporalidad y, junto a ella, cierto desvanecimiento del sentido del yo como unidad estable.

Primer de tot vull agrair a Josep Pelfort per haver depositat la confiança en mi en la realització d'aquest pràcticum. He tingut molta sort. La seva dedicació absoluta en el projecte m'ha ajudat a crear l'esquelet del treball, ampliant idees, millorant l'estil, retallant els elements superflus i ajudant-me en la introducció i la bibliografia (i m'he deixat moltes coses!). Els seus inestimables consells i reflexions sobre el cinema i la literatura després dels atemptats de l'11 de setembre m'han permès definir de forma clara els objectius del treball i apuntalar les conclusions. La seva empremta està per tot arreu. 9/11/01: Cinema i Literatura després dels Atemptats

This article explores the relationship between musical aesthetics and evolving submarine imaginaries in an age of unprecedented threats to the ocean. The discussion is structured around two case studies: Björk's performance of the song 'Oceania' at the opening ceremonies of the 2004 Olympics, and John Luther Adams's 2013 Pulitzer Prize-winning Become Ocean for orchestra. In these examples, culturally and historically situated visions of the ocean are modulated by compositional and sonic devices that ground oceanic imaginaries in bodily sensation. Björk and Adams cultivate an oceanic aesthetics: musical sensations that align with the phenomenology of submersion or that address the materiality and ecology of the undersea. Throughout the article the author asks what music and musicology can offer to the interdisciplinary endeavours dubbed the 'blue humanities'. A turn to music foregrounds listening as a mode of perception and scholarly enquiry less defined by terrestrial categories. Music and sound-based art can be an intellectual resource in cases where visual terms and frameworks have a tough time accounting for the specificity of the oceanic environment.

Press Ltd The Tun -Holyrood Road ! (!f) Jackson's Entry Edinburgh EH% %PJ www.euppublishing.com Typeset in Monotype Ehrhardt by Servis Filmsetting Ltd, Stockport, Cheshire, and printed and bound in Great Britain by CPI Group (UK) Ltd, Croydon CR YY A CIP record for this book is available from the British Library ISBN & % %( !() ! (hardback) ISBN & % ! % (paperback) ISBN & % %( & ( (webready PDF) ISBN & % ) (epub) The right of Shohini Chaudhuri to be identi ed as author of this work has been asserted in accordance with the Copyright, Designs and Patents Act &%% and the Copyright and Related Rights Regulations ! ) (SI No. ! &%).

The 11 September 2001 terrorist action organized on US soil by the transnational jihadist group al-Qaeda represented a phenomenological novelty with epochal implications: The ability to simultaneously hijack four airliners and crash them, with hundreds of passengers forced to die along with the suicide bombers, against the capital symbols of American «hegemonic power» (the capitalist economy projected by the Twin Towers, the military organisation centred on the Pentagon, the democratic liberalism recognised in the Capitol), causing almost 3,000 casualties, over 6,000 injured, and 25 billion dollars in material damage, effectively revolutionised the offensive and communicative modus operandi of politically motivated violence as it had been expressed in the modern Western sphere. At the same time, this huge and traumatic event decreed a securitarian reaction throughout the Euro-Atlantic system, driven by the winds of the «global war on terror» launched by the G. W. Bush administration. With the unprecedented terrorist rupture of the USA’s inviolability and the consequent American attempt to unilaterally reestablish its own planetary hegemony through pre-emptive strikes, the marginalisation of international humanitarian law and the forced export of the Western model of democracy, a new historical era was thus inaugurated, coinciding with the beginning of the third millennium, under the sign of existential fear.

This paper offers some reflections on the role and significance of the media in the formation and construction of both individual and collective memory. Initially, a brief outline of the emergence of 'memory studies' as a field of inquiry will be offered before focusing on the notion 'collective memory' as a distinctive conceptualisation of the ways in which memories and remembering function in society and culture. The formation of collective memory has arguably undergone something of a transitional shift in late modern societies wherein media and communication technologies and systems are powerfully implicated in the construction and negotiation of what cultures collectively remember and forget. Recent debates concerning the ways in which developments in new (digital) media technologies play a potentially transformative role in terms of reconfiguring the ways in which collective memories are formed, stored and transmitted are also considered. In concluding, it is proposed that whilst the phenomenon of collective memory is not simply reducible to media and communication technologies it is certainly the case that the media play a key but not determining cultural role in ongoing reconstructions of collective memory.

This article contends that the technology-enabled disintegration of the traditional knowledge order and the resultant growing distrust of all information, in conjunction with a fear-based increase in the intolerance of foreigners, have combined to facilitate a marked rise in bigotry in Australia.

The Cambridge Dictionary defines a bigot as “a person who has strong, unreasonable beliefs, and who does not like other people who have different beliefs or a different way of life”. Bigotry is an individual attitude characterised by two distinct dimensions, baseless beliefs and an intolerance of others, and is exemplified by xenophobia, racism and misogyny.

Rooted in a range of approaches to the reception of classical drama, the chapters in this book reflect, in one way or another, that Greek and Roman drama in performance is an ongoing dialogue between the culture(s) of the original and the target culture of its translation/adaptation/performance. The individual case studies highlight the various ways in which the tradition of Greek and Roman plays in performance has been extremely productive, but also the ways in which it has engaged, at times dangerously, in political and social discourse.

The chapter concerns with the ways subversive meanings were generated in the reception of the production of Plautus’ Pseudolus by Jiří Frejka (1942), and the dramaturgical strategies that enhanced this particular reading of the play by the target audiences. The production, in its time, represented a theatrical event that strongly affected the public consciousness in the Czechoslovak Protectorate to the effect of becoming legendary even after its end in 1945. The story of a humble slave, who overpowers his master not by force, but by his wits, is recorded to have inspired spectators to question their defeatist stance and adopt a more optimistic and engaged approach to their situation.

Nelle pagine che seguono, ripercorreremo gli snodi principali della
vicenda. Inizieremo con le azioni intraprese dai Paesi arabi nel corso della
Guerra di Ottobre (o Guerra dello Yom Kippur), per poi passare al ruolo
dell’Opec nell’innalzamento dei prezzi e mostrare che gli eventi del 1973
non furono il risultato di uno «shock» esogeno che mise in moto eventi
imprevedibili, ma piuttosto una specifica articolazione della crisi dell’ordine
economico globale del dopoguerra, nella quale giocò un ruolo di
primo piano l’agency dell’insieme degli Stati del Terzo mondo produttori
di petrolio.

Öz II. Dünya Savaşı sırasında sinema, çoğunlukla propaganda amacıyla kullanılmıştır. Propaganda ihtiyacının azalmasıyla birlikte, savaşın yol açtığı travmalar sinemaya yansımaya başlamıştır. Bu araştırmada, II. Dünya Savaşı'nı ele alan filmlerde çocukluk travmalarının, savaşın iki karşıt tarafını temsil eden Rus ve Japon sinemasından seçilen iki film örneği üzerinden (Idi i Smotri, 1985 ve Hotaru no Haka, 1988) incelenmesi amaçlanmaktadır. Çocukluk travmalarının anlatıdaki izlerini takip etmek amacıyla, nitel veri analizleri arasında anlatı analizi tercih edilmiştir. İncelenen filmler arasında bazı ortak noktalar bulunsa da, yansıtma biçimlerinin tamamen farklı olduğu, oluşturulan travma temsillerinin ise iki tarafın bulundukları konum ve kültürden kaynaklanan farklar taşıdığı sonucuna varılmıştır. Idi i Smotri filminin, daha eleştirel bir bakış açısıyla çekildiği ve savaşın çocuklar üzerindeki etkilerini dramatize etmektense, gerçekçi bir dille aktardığı gözlemlenmiştir. Buna karşılık, Hotaru no Haka filminde herhangi bir eleştiri yönü olmaksızın, sadece dönemin koşullarını yansıtan günlük hayat kesitleri sunulmuştur.

Casualties fell as a result of friendly fire on October 7, but the IDF believes that beyond the operational investigations of the events, it would not be morally sound to investigate these incidents due to the immense and complex quantity of them that took place in the kibbutzim and southern Israeli communities due to the challenging situations the soldiers were in at the time.-Yoav Ziton, YNET, 12 December, 2023. The 7 Days investigation shows that at midday of October 7th, the IDF instructed all its fighting units to perform the Hannibal Directive in practice, although it did so without stating that name explicitly. The instruction was to stop "at any cost" any attempt by Hamas terrorists to return to Gaza, using language very similar to that of the original Hannibal Directive, despite repeated promises by the defence apparatus that the directive had been cancelled.-Yoav Zitun and Ronen Bergman, YNET, 12 January, 2024. There was crazy hysteria and they started making decisions without any verified information. "The instruction," says the source in the Southern Command, "was to turn the area of the fence into an extermination zone," Ha'aretz, 7 July, 2024. Israel killed hundreds of its own, Electronic Intifada,

What unifies the accounts of history and progress presented by Adorno's Critical Theory and Metz's political theology? I show: (i) that both resist the 'magic spell' of an Enlightenment totality on whose strength the violent excesses of modernity have been built; (ii) that both accomplish this resistance by memory of victims or the 'losers of history'; and (iii) that both hold out hope for the possibility of progress in time. However, the two accounts differ in important ways. These differences stem from: (i) the transference of historical subjectivity from homo emancipator to the God of Jesus' passion; (ii) the role of the 'eschatological proviso' in guaranteeing theological futuricity; and (iii) the fullness of Metz's eschatological justice as compared to Adorno's conception of progress as the mere 'avoidance of catastrophe'. This project brings the work of one of the most influential social critics of the twentieth century into dialogue with that of a politically engaged theologian of the same historical-cultural context. In doing so, I hope to suggest the theological richness of Metz's approach but also the significant contributions of dialectical criticism to the practice of theology in the modern era.

Always cite the published version, so the author(s) will receive recognition through services that track citation counts, e.g. Scopus. If you need to cite the page number of the author manuscript from TSpace because you cannot access the published version, then cite the TSpace version in addition to the published version using the permanent URI (handle) found on the record page.

Kamu yönetiminde başlangıcından günümüze kadar disiplini şekillendiren iki temel kırılma noktası yaşanmıştır. Bu kırılma noktalarının ilki 1887 yılındaki siyaset-yönetim ikilemi olmuştur. Ayrıca, II. Dünya savaşına kadar klasik (ortodoks) kamu yönetimi anlayışı bu temel ayrım çerçevesinde şekillenmiştir. Özellikle II. Dünya savası sürecinde ve hemen sonrasında örgütsel psikoloji üzerine yürütülen çalışmalar ve bulgular, kamu yönetimi disiplinini de etkilemiş ve kamu yönetimi akademisyenlerini yeni arayışlara itmiştir. Bu çerçevede, klasik kamu yönetiminin öğretilerine de alternatif bulma çabaları yoğunlaşmıştır. Buna paralel olarak, kamu yönetimini şekillendiren ikinci temel ikilem ise Herbert Simon'ın ortaya koyduğu olgu-değer ikilemidir. Epistemolojik anlamda bu ikilem ve sonrasında yaşanan ilgili tartışmalar kamu yönetiminin kabuk değiştirmesine önayak olmuştur. Öte yandan son yıllarda gelişen bilgi teknolojileri kamu yönetimini de derinden etkilemiş, kamu hizmetlerinde etkinlik ve verimliliği artırmaya yönelik başta e-devlet olmak üzere önemli değişiklikler getirmiştir. Ancak bilgi teknolojilerinde yaşanan hızlı değişimler, kamu yönetimindeki değişimin sınırlarını daha da zorlamaktadır. Özellikle son yıllarca tüm dünyada önemli değişiklikler ve tartışmalara neden olan yapay zekânın kullanımı kamu yönetimi alanında da özellikle bürokraside yapay zekâ kullanımına yönelik tartışmaları artırmıştır. Ancak yapay zekâ kullanımına dair çekinceler disiplinin tarihinde üçüncü büyük kırılma ve değişim noktası olabilecek bir ikilemin habercisi olarak görünmektedir. Çünkü artık kamu yönetiminin temel amacını insanın varlık sebebi üzerinden sorgulama zamanı gelmiştir. Kamu yönetiminde ve kamu hizmetlerinde temel amaç salt insan mutluluğu sağlamak mı yoksa insanın devamlı gelişimini sağlamak mıdır? İşte bu sorunun cevabı bürokraside yapay zekanın ne şekilde kullanılması gerektiğinin cevabını verecektir. Dolayısıyla bu çalışma kamu yönetimi literatürüne dayalı olarak, kamu yönetiminde yapay zekâ tartışmaları çerçevesinde durgun mutluluk-tam insani gelişme ikilemini ortaya koyup detaylandıracaktır ve kamu yönetimi öğrencilerine aktarılması hususunda önerilerde bulunacaktır.

O objetivo do ensaio é explorar os principais argumentos a favor e contra o uso de agressão física e psicológica no interrogatório de suspeitos de terrorismo, no contexto da guerra estadunidense contra o terror. Após o 11 de setembro, autoridades estadunidenses começaram a defender publicamente a tortura como meio de evitar mais mortes de inocentes em novos ataques terroristas e como forma de obter informações valiosas para desarticular a rede terrorista Al-Qaeda. Estes discursos foram articulados à
progressiva substituição da retórica de defesa dos direitos humanos básicos e liberdades fundamentais pela lógica da segurança nacional e do contra terrorismo. Na primeira seção, exploramos a forma como a tortura tem sido relativizada a partir da aceitação do Cenário da Bomba-Relógio (CBR) como uma hipótese plausível. A segunda seção busca compreender as três principais abordagens relacionadas à proibição absoluta da tortura em uma sociedade liberal: a deontológica, a utilitarista e a legal-constitucional.
Depois, abordamos as soluções de uma terceira perspectiva, em que se mantém a proibição legal absoluta da tortura, mas se relativiza sua natureza imoral. Finalmente, nas considerações finais conclui-se que não se pode legalizar nenhum tipo de exceção quanto ao uso da tortura a partir de situações tão extremas como o CBR.

18 kasım 2023 de Esad'ın sonu geldi .Ruslar Suriyeden çekilecek yazmıştım... İlk olarak, Rusların neden Suriye'den çekildiğini anlatayım. Rusların asırlık hedefi, "Sıcak Denizler" politikasına dayanır. Bu yüzden Osmanlı İmparatorluğu'yla sürekli savaştılar ve hatta İstanbul'a kadar geldiler; ancak İngilizlerin Osmanlı'ya desteği sayesinde tam anlamıyla başarılı olamadılar. Soğuk Savaş dönemi, dünya adeta iki büyük devlet arasında ülke kapmaca oyununa döndü. Ruslar da Suriye'deki etkilerini artırdılar ve bir süre sonra Suriye'ye yerleştiler. Lazkiye ve Tartus limanları, Ruslar için hayati öneme sahipti. Peki, Ruslar asırlık projelerinden nasıl vazgeçtiler? Ruslar, Şark ve Garp cepheleri arasında kaldılar. Garp cephesini biliyoruz; bu, Ukrayna savaşıdır. Ukrayna'yla ilgili tahminim şudur ki, Zelenski'nin sonu, Hitler'le aynı olacaktır, yani ya darbe ya da suikast. Zelenski'nin arkasındaki güçler, ABD gibi gözükse de, ABD aslında Zelenski'yi kabul etmez. En önemli soru ise şu: Şark cephesi nedir? Ruslar güçlendikten sonra, Asya Türkleri Ruslar için pek bir tehdit oluşturmadı. Ruslar yönünü doğuya çevirdiğinde karşılaştıkları rakip yine İngilizler oldu. İngilizler, Hindistan'ı korumakta kararlıydılar. Daha sonra denklem, Rus-Japon mücadelesine dönüştü. Japonlar artık ABD etkisinde ve Kore'den de bir tehdit yok. Esas tehdit, 1.5 milyar Çinli ve hedef, Rusya'nın devasa topraklarıdır. Bu sorun elbette 2025'in sorunu değil, ama çok büyük bir sorun. İngilizler ve Ruslar, iki büyük savaşta da müttefiktiler. Şu anda ise Rusların NATO'yla yani Amerika'yla savaşmak gibi bir hedefi yok. Hedef Çin.

The history of relations between China and United States dating back to the last years of the 18th century. This relationship is not uncommon, even if it is as diverse as in the wake of various wars in the region, the Cultural Revolution and the following transformation in China. When we look at the historical nature of the relationship between the two countries, it is immediately clear that the "commercial" nature is dominant. The size and character of the financial and commercial relations between Beijing and Washington reflects global dimentions. Such relations between them put the two countries into "interdependence" in a dimension that is highly complex and can not be abandoned in the short-medium term. However, this interdependence has given "wear-out" qualities to differences in the context of national security and foreign policy.

Seçimleri ve İsrail'e Destek Öğretim Görevlisi Hande Ortay ABD'nin başkanlık seçimlerinde dış politika her zaman önemli bir yer tutmuştur. Ancak, İsrail'e verilen destek, ABD seçimlerinde iç politikayı da doğrudan etkileyen çok önemli bir unsurdur. ABD'nin İsrail ile olan tarihi ve stratejik ilişkisi, bu iki ülkenin ittifakını derinleştirirken, başkan adaylarının kampanyalarında nasıl pozisyon alacağını da belirliyor. ABD seçimlerinin önemi sadece iç politikalarla sınırlı kalmıyor; dünya sahnesinde atılacak adımların şekillenmesi için de kilit bir rol oynuyor. Peki, ABD'de seçim dönemlerinde İsrail'e verilen bu destek neden bu kadar önemli? Hangi seçmen grupları bu desteği etkiliyor ve gelecekte nasıl şekillenecek?

Tesla'nın kurucusu Elon Musk; Bavyera ve Hessen'deki eyalet seçimlerinden bir hafta önce internet platformu X'i (eski adıyla Twitter) Alman siyasetine müdahale adına kullandı. Cuma günü, "Radio Genoa" adlı göç açısından kritik bir X kullanıcısının, insanları sağcı AfD partisine oy vermeye çağıran bir video klibini paylaştı. Makalede, sivil toplum kuruluşlarına ait sekiz Alman gemisinin; Akdeniz'den mülteci ve göçmenleri İtalya'ya getirmek üzere alması eleştirildi. X platformuna göre burada 158,3 milyon takipçisi bulunan Musk, "Alman kamuoyu bunun farkında mı?" ifadelerine yer verdi. Dışişleri Bakanlığı hemen tepki gösterdi, İngilizce olarak şu ifadelere yer verdi: "Evet. Buna hayat kurtarmak diyorlar." Son Derece Göçmen Dostu Arka planda İtalyan hükümetinin, Dışişleri Bakanlığı'nın bu yıl deniz kurtarma organizasyonlarına iki milyon euro'ya kadar destek sağladığı yönündeki eleştirisi var. Yeşillere bağlı Heinrich Böll Vakfı'nın eş başkanı Jan Phillip Albrecht; AB Komisyonu'nu, Musk'un "seçim propagandasını" durdurmaya çağırdı. Musk, son zamanlarda politik konularda sesini giderek daha fazla yükseltiyor. Mayıs ayında Florida Valisi, Ron DeSantis'in X'teki Cumhuriyetçi başkanlık kampanyasının lansmanına ev sahipliği yaptı. Geçen hafta İsrail Başbakanı Benjamin Netanyahu ile görüştü. Milyarder, Perşembe günü ABD'deki göçmenlik tartışmasında da yer aldı. Teksas'ın Meksika ile olan sınırını ziyaret ederek, yerel politikacılar ve kolluk kuvvetleriyle görüştü. Duruma ilişkin "sadeleştirilmiş/filtrelenmemiş" görüşlere yer verdi. Güney Afrika yerlisi daha sonra X'te Amerika Birleşik Devletleri'ne göçmen olarak kendi statüsünden bahsetti, kendisini "aşırı göçmen yanlısı" olarak tanımladı. Düzensiz sınır geçişlerinin sınırlandırılması, yasal göçün genişletilmesi lehinde konuştu. Daha sonra Musk, X'e ABD'li politika yapıcıların neden Ukrayna'yı ABD sınırından daha fazla önemsediği üzerine sorulara cevap aradı.

Yeni bir küresel düzenin büyük bir savașın ardından olușabileceği düșüncesi; I. Dünya Savașı sonunda imparatorlukların dağılması ve Britanya hegemonyasının sona ermesi, II. Dünya Savașı ardından özellikle Avrupa'da yeni bir düzenin olușması ve ABD'nin yeni hegemon olarak yükselmesi gibi olgulardan beslenmektedir.

De l'ennemi intérieur… à l'ennemi intérieur Défense en surface, défense intérieure, défense opérationnelle du territoire, 1949-1989 Cette contribution appartient en un sens à l'histoire-fiction. Il porte en effet sur un dispositif militaire qui n'a jamais eu à fonctionner : la « défense en surface », « défense intérieure » ou « défense opérationnelle du territoire ». Un dispositif qui n'a jamais donné, mais qui a fait couler des flots d'encre, dont les archives de Vincennes gardent maintes traces. Qu'est-ce que cette défense du territoire, dite tantôt en surface, intérieure ou opérationnelle ? Il s'agit de l'ensemble des mesures destinées à lutter contre des actions hostiles menées à l'intérieur du territoire, soit avant l'ouverture d'un conflit soit pendant le déroulement des opérations militaires. Les actions qu'il s'agit de contrer peuvent être le fait aussi bien d'ennemis infiltrés que d'éléments subversifs nationaux. Cette double menace que font peser « sur les arrières » l'ennemi extérieur et l'ennemi intérieur n'a été ressentie que fort tardivement. L'ennemi infiltré, c'est le parachutiste allemand ; l'ennemi intérieur, c'est la « cinquième colonne » de 1940. La préhistoire de ce dispositif est donc à chercher dans la Seconde Guerre mondiale, et, s'il existe encore aujourd'hui, son heure de gloire correspond à la Guerre froide. Cet exposé comprendra trois parties.

This chapter draws on theories of presence and the case study of the Manchester Arena bombing (22nd May 2017) to discuss how spontaneous memorials in the aftermath of tragic events, such as terrorist attacks, construct embodied, performative, participatory, and social presences.

It proposes three types of presence: Making Presence, which articulates the materiality-focused creativity involved in making memorial items; Sharing Presence, which focuses on the social experience of presenting those items to the spontaneous memorial site and being co-present with others; and Extending Presence, which argues that the previous two types of presences are reconstituted in the space of the museum that collects spontaneous memorials.

The chapter’s key argument is that spontaneous memorials construct an embodied presence, which is expressed through creative materiality, physical journeying and social sharing. In turn, it is this embodied presence that is collected and ‘re-presenced’ in the space of the museum. This proposition contributes to academic scholarship on the motivations and purposes of spontaneous memorialisation and can inform strategies and practices of collecting, curating and managing such spontaneous memorials.

REY-THIBAULT Cassandre, « Des pratiques intégrées face aux catastrophes et aux épidémies » 1 Cette recherche a été réalisée suite à un appel à bourse de recherche lancé par la Fondation Croix-Rouge française, à l'initiative et avec le soutien de la Croix-Rouge française (CRf), et de son partenaire l'Agence française de développement (AFD). Ses résultats ont été utilisés dans le cadre de « RIPOSTE », qui vise à renforcer les capacités des acteurs institutionnels et de la société civile face aux risques épidémiques. Pour cela, ce projet a pour objectif d'une part l'amélioration des capacités des différents acteurs de la santé et de la gestion des risques de catastrophes (GRC) dans la prévention, préparation, réponse en cas d'épidémies. D'autre part, le projet agit également au niveau du renforcement de capacités des Sociétés Nationales Croix-Rouge Croissant-Rouge (CRCR), leur permettant à leur tour, grâce aux acquis du programme (formations, manuels, guides, révision des plans de contingence etc.), de renforcer la résilience des communautés vulnérables pour faire face aux risques épidémiques. La Fondation Croix-Rouge française, créée à l'initiative de la Croix-Rouge française, a pour vocation d'initier, de soutenir et de récompenser des projets de recherche qui mettent en perspective les principes, les pratiques et les finalités de l'action humanitaire en transition. A travers l'appel à des bourses de recherche, l'attribution de prix de recherche et l'organisation de manifestations scientifiques, la Fondation Croix-Rouge française a pour objectif de définir les enjeux de l'action humanitaire de demain, de soutenir les acteurs et les individus impliqués dans la solidarité internationale, de diffuser des connaissances fondées sur une approche transversale et de susciter le débat. Les commentaires et opinions exprimés dans cet article sont ceux de l'auteur ou des auteurs et ne reflètent pas nécessairement ceux de la Fondation Croix-Rouge française. Le contenu de cet article est régi par la législation française sur la propriété intellectuelle et est la propriété exclusive de l'auteur. Il est interdit pour un usage autre que privé, scientifique ou éducatif de reproduire, distribuer, vendre ou publier en tout ou en partie sous quelque forme que ce soit cet article sans autorisation écrite spécifique et préalable, qui doit être demandée à la Fondation Croix-Rouge française. © Tous droits réservés. Pour citer l'article : REY-THIBAULT Cassandre, « Des pratiques intégrées face aux catastrophes et aux épidémies », Fondation Croix-Rouge française, Les Papiers de la Fondation. Regard sur la littérature, n° 3, Janvier 2024, 103p. Cette revue de littérature, documentaire et opérationnelle, s'inscrit dans le programme RIPOSTE (Renforcement des Interventions Pré et Post-épidémies) de la Croix-Rouge française. Elle porte sur les valeurs ajoutées des approches de réduction du risque de catastrophe, appliquées et intégrées dans le cadre de prévention et de préparation aux épidémies, pour les missions internationales de la Croix-Rouge françaises. Le présent rapport explore donc les collaborations et les synergies passées, existantes, et potentielles, entre ces deux grands champs d'action, de la gestion des risques de catastrophes, et de la prise en charge des épidémies. Plus précisément, la recherche a porté sur un double défi « d'intégration », transsectoriel (entre le domaine des épidémies et des catastrophes) et intrasectoriel (au champ des épidémies). Du point de vue transsectoriel, nous avons identifié les transpositions et les synergies, les espaces de collaboration, entre épidémie et catastrophes de façon plus générale. Du point de vue intrasectoriel, nous avons cherché à comprendre les façons d'articuler l'ensemble de la « chaîne du risque », de l'identification et la connaissance de ceuxci, à la mise en place de dispositifs de surveillance, de prévention, de préparation, d'alerte, de réponse, voire même de reconstruction, ou rétablissement, après une épidémie. Le rapport commence par historiciser et restituer à l'échelle internationale le constat d'une séparation entre gestion des catastrophes et gestion des épidémies. Si le terme de « catastrophe » se veut aujourd'hui transversal, impliquant aussi les épidémies, cela a été le fruit d'une longue évolution aboutie en particulier avec la crise de la Covid-19. Historiquement, la gestion des catastrophes et la gestion des épidémies ont été construites de façon très autonome, avec des organisations cloisonnées : principalement l'OMS pour les épidémies, et l'UNDRR pour les autres catastrophes. Le champ des catastrophes comme celui des épidémies sont fragmentés par de nombreuses lignes de fractures. En particulier, dans le cas des épidémies, il faut distinguer la global health security, qui vise à éviter la diffusion des épidémies et des maladies émergentes, et la médecine biohumanitaire, qui s'adresse aux épidémies et endémies plus récurrentes. Des épidémies récentes ont amené à critiquer cette situation, et à désegmenter le champ des épidémies. Du côté des catastrophes, si des fragmentations sont présentes, l'UNDRR est motrice dans les approches de réduction des risques de catastrophes, et les approches intégrées. Le rapport identifie néanmoins de nombreuses circulations conceptuelles. D'abord, l'idée d'une approche intégrée aux catastrophes trouve sa source dans une comparaison de celles-ci avec les épidémies. De plus, plusieurs enjeux théoriques font écho : la prise en compte des combinaisons de risques, et des vulnérabilités, élargissement des acteurs impliqués, place des communautés locales. Les apprentissages dans l'un des secteurs peuvent donc nourrir l'autre secteur. La seconde partie explore plus en profondeur les pratiques et les espaces concrets de collaborations entre épidémies et réduction du risque de catastrophe, en suivant les principaux types d'actions qui peuvent être menés : systèmes de connaissance des catastrophes et des risques, préparation et réponse aux catastrophes, et enfin prévention et réduction des risques (de catastrophe ou d'épidémie). Nous nous appuyons ici sur différents programmes qui permettent, soit d'agir conjointement sur les risques de catastrophes et les épidémies, soit de transférer les pratiques et les modèles d'action des premières vers les secondes. En matière de connaissance, il existe de très nombreuses convergences, voire des combinaisons, entre les expertises du secteur des catastrophes et celui des épidémies. Développer des outils conjoints associant les données sur les catastrophes et les épidémies permet de comparer Principaux acronymes utilisés CATI CBS CICR CP3 CRED CRF DOI EVC GDPC GHSI GRC

du projet de thèse Partout dans le monde, les populations sont confrontées à un large éventail de risques associés aux urgences et aux catastrophes sanitaires. Environ 190 millions de personnes sont directement touchées chaque année par des situations d'urgence dues à des risques naturels et technologiques. Le bureau de l'ONU pour la réduction des risques de catastrophes (UNDRR) estime que le monde pourrait chaque année faire face à 1,5 catastrophes majeures chaque jour dès 2023. La préparation des grands rassemblements (GR) est également une problématique spécifique qui nécessite une démarche de planification dédiée. Les services de santé sont généralement conçus pour répondre aux priorités et aux demandes de routine et ont une capacité limitée à se développer. Les GR peuvent mettre à rude épreuve ces systèmes et nécessiter ainsi de planifier le renforcement des services existants et éventuellement l'introduction de méthodes nouvelles. L'OMS définit des lignes directrices concernant la mise en place de systèmes de réponse organisés, pour la gestion de nombreuses victimes, et le renforcement des capacités du système de santé. La planification doit porter sur l'identification des ressources, l'analyse des risques, et la correspondance des deux pour chaque secteur. Une attention toute particulière doit être allouée au dimensionnement du renforcement des capacités du secteur touché (projection de renforts humains, matériels, organisationnels). En France, le Ministère de la Santé a défini une stratégie nationale d'organisation de la réponse sanitaire (ORSAN), déclinée en cinq plans et sept dispositions transversales selon la nature du risque : afflux massif de victimes (AMAVI), contamination nucléaire, radiologique ou chimique (NRC), risque émergent biologique (REB), épidémies saisonnières et risque climatique (EPI-CLIM) et urgences médico-psychologique (UMP). Les établissements de santé sont classés en trois niveaux d'expertises : les centres de seconde ligne (avec plateau chirurgical mais sans service d'urgence), les centres de première ligne (services d'urgence et plateau chirurgical disponibles 24h/24), y compris les centres experts (services hautement spécialisés). Cette stratégie est organisée autour des 17 Agences Régionales de Santé qui doivent décliner cette stratégie sur leur territoire et définir les capacités de prise en charge attendues et requises. En absence de méthode de référence, l'évaluation des capacités de prise en charge en situation exceptionnelle reste difficile à établir pour les Agences Régionales de Santé (ARS) comme pour les établissements de santé (ES). Leurs évaluations empiriques amènent à des résultats très inhomogènes, jugés discordants par les référents médicaux sur un territoire régional comme en national. Elle est pourtant essentielle pour permettre de construire une stratégie de répartition de ces victimes sur différents établissements, en fonction de leur compétence, leurs moyens matériels et humains spécifiques. Elle est nécessaire pour évaluer le point de rupture régional correspondant au plafond de prises en charges du secteur, et préparer les grands événements. L'objectif principal de ce travail est de proposer une méthode opérationnelle d'évaluation des capacités d'accueil en situation exceptionnelle pour chaque établissement de santé du territoire, puis des points de rupture par secteur de soins d'après les six étapes de planification de l'OMS. L'élaboration de cette méthode nécessite six phases avec chacune un objectif secondaire : -Construction de la méthode en groupes de travail d'experts métiers (2019-2020) -Quantifier les ressources -Calcul du repère capacitaire maximal de chaque établissement d'après les données SAE (2020) -Recueil de la part disponible par enquête des ES, coordonnées sur 253 ES de 5 ARS à différents jours et horaires (2021) -Analyse des risques : revue de littérature des situations exceptionnelles en Europe depuis 30 ans -Evaluer la correspondance : test des points de rupture pour différents sites SSE o avec chaque ARS, calcul des capacités de réponse pour les 10 sites prioritaires de sa région (2022) o avec les SAMU, entraînements de répartition de 200 victimes sur leur territoire (2023) o avec les Etablissements de santé : Quelle cartographie de la crise pour les directeurs médicaux de crise Enfin ce travail est décliné sur trois risques ORSAN différents : l'afflux massif de victimes, le risque émergent biologique, et l'évacuation d'un établissement de santé. V Résumé du travail de thèse Construction d'une méthode opérationnelle d'évaluation des capacités d'accueil en situation sanitaire exceptionnelle pour chaque établissement de santé du territoire, puis des points de ruptures par secteur de soins. L'indicateur MassCare Contexte : Ce travail propose une méthode opérationnelle d'évaluation des capacités de soins de masse en situation exceptionnelle (MassCare), d'après les six étapes de construction proposées par l'OMS, et la stratégie nationale d'organisation de la réponse sanitaire (ORSAN). -Construction de la méthode en groupes de travail d'experts métiers (2019) MassCare était basé sur des recommandations nationales, des groupes de travail d'experts et des bases de données administratives nationales. Résultats : En situation d'afflux massif de victimes (AMAVI), MassCare correspond au nombre de patients pouvant être traités immédiatement et simultanément par chaque unité de soins primaires, selon l'échelle de triage de l'OTAN. Les experts ont distingué 3 déterminants : (A) unité de soins primaires ; (B) patient adulte ou enfant, (C) heures de travail ou non. Pour chacun, le MassCare maximum (Tmax) peut être estimé à l'aide des bases de données administratives nationales de chaque hôpital. Ensuite, plusieurs enquêtes auprès de panels hospitaliers sont menées pour déterminer les parts d'établissements disponibles, β1 au temps 0 (T0) et β2 au temps +3h (T3) : T0-MassCare-AXBX'CX'= β1*Tmax-MassCare-AXBX'CX'' .Ainsi, les capacités structurelles à T0 et T3 sont estimées pour chaque hôpital avec la moyenne 𝛽 ̅ observée dans le panel. Pour les patients chirurgicaux critiques, l'indicateur MassCare est dérivé du minimum de chirurgiens, anesthésistes ou infirmières anesthésistes et de salles d'opération. Pour les urgences, la capacité d'accueil de MassCare est de 2 patients graves par médecin et 2 infirmières. Les capacités accessibles à une heure de transport du lieu de crise définissent District-MassCare. Quantifier les ressources : Calcul du repère capacitaire maximal de chaque établissement : d'après les données SAE : exemple pour les patients chirurgicaux critiques (2020) Sur les 875 hôpitaux inclus, 15,8 % avaient des données manquantes sur les variables de personnels ou matériels empêchant le calcul de l'indicateur Tmax-MassCare sans imputation. La capacité calculée pour les hôpitaux restants serait mieux prédite en supposant qu'en situation AMAVI un patient pourrait être admis pour 1441 procédures annuelles (R2 = 0,87, modèle de régression linéaire univariée). La capacité maximale Tmax-MassCare* obtenue par l'hôpital était de 12,7 patients par hôpital expert, de 5,8 par hôpital de première ligne et de 5,8 par hôpital de deuxième ligne. Cette capacité chirurgicale maximale était de 81,5 patients /Mhab. en métropole et 47,6 en outre-mer. Déclinaison à d'autres risques ORSAN Une déclinaison de ce travail proposait une méthode de simulation automatisée dédiée à guider les experts dans l'élaboration d'un plan d'évacuation sélective hospitalière. Une adaptation pragmatique des 13 principes des lignes directrices internationales par un groupe de travail local d'experts opérationnels a conduit à la mise en oeuvre d'un modèle de simulation assistée par ordinateur, puis testée sur un site à risque.Le groupe d'experts classait chaque patient à transférer selon 3 priorités (P1 à P3), 3 catégories d'âge (adulte, pédiatrique, néonatal), les équipements et équipes de transfert spécifiques nécessaires et le type d'unité d'accueil en milieu hospitalier. Dix profils spécifiques concernant les conditions de transport ou les hôpitaux de destination étaient à considérer. Le modèle pouvait être utilisé soit pour évaluer le nombre minimal de moyens d'évacuation nécessaires pour procéder à l'évacuation en quelques heures de tous les patients nécessitant une évacuation (sortie), soit le nombre de patients dans les meilleurs délais compte tenu du nombre de moyens d'évacuation disponibles. (contrainte). Le modèle peut être adapté avec des contraintes supplémentaires ou des stratégies d'optimisation telles que les conditions de circulation, les convois, les unités de proximité éphémères et les renforts. Discussion : MassCare est une métrique des capacités de réponse en SSE proposée par des groupes de travail d'experts afin de quantifier la réponse des hôpitaux à une situation de crise et guider les gestionnaires dans les phases de préparation. Chaque modalité nécessite un travail complémentaire spécifique qui permettra d'évaluer le niveau de réponse attendu par établissement et par secteur. Une analyse des SSE passées sur le territoire européen permettra de définir le niveau moyen de contrainte à y opposer, pour identifier les points de ruptures pour différents sites prioritaires, et permettre d'ajuster les entraînements opérationnels. : MassCare est intégrée dans le guide national d'organisation de la réponse sanitaire. Ce travail est décliné sur plusieurs risques ORSAN différents. Une fois cette démarche déployée, elle aboutit à la construction d'un outil opérationnel de planification de la réponse, et de gestion de crise réelle, intégrant les 12 principes directeurs de l'OMS. D'autres travaux sont nécessaires pour approfondir ce travail et l'élargir à d'autres risques ORSAN.

Laurence Cox grew up around social movements and has been involved, since the early 1980s, in many different movements across several countries. Cox co-founded and co-edits the activist/academic movement journal Interface, co-directed an MA on activism in Maynooth, and works with activist PhD students. He is a senior lecturer in sociology at the National University of Ireland Maynooth. His recent books include Why Social Movements Matter (2018) and, with Salar Mohandesi and Bjarke Risager, Voices of 1968 (2018). Most of his work is available free online via laurencecox.wordpress.com, academia.edu, and elsewhere. Here, Dylan Taylor talks to him about the tensions between activism and academia, the importance of Marxism in the study of social movements, and the decline of neoliberal hegemony.  

Orta Doğu’nun Doğu Akdeniz kıyı şeridinde kalan LEVANT bölgesinin hem demografik açıdan hem de siyasi açıdan en karışık yeri Lübnan’dır. Mezhepsel olarak şii,sünni,katolik,ortodoks; Etnik olarak arap,ermeni,yunan ve dürzilerden oluşan bir yapıya sahiptir. Özellikle İsrail’in kuzey sınırında yerleşmiş olan İran’ın vekil gücü konumunda olan
Hizbullah yönetimi ve Şii milisler ile devamlı bir gerginlik yaşanmakta Hamas ve İsrail arasındaki savaş ve İsrail’in müslüman soykırımını devam ettirmesi gerginliği daha da arttırmaktadır. Ayrıca bölgede hakimiyet kurmak isteyen İran’da bu süreci tetiklemektedir. Lübnan ve İsrail arasındaki günümüzdeki gerginlikler ,düşük ve yüksek yoğunluktaki saldırılar daha eskiye dayanmakta kara ve deniz sınırına ilişkin anlaşmazlıklar bunların temelini oluşturmaktadır. İsrail'in Golan Tepeleri'ni işgal etmesi ve uluslararası hukuku ihlal ederek kendi toprağı olarak görmesi ve bununla birlikte İsrail işgalinden önce Suriye ile Lübnan
arasında sınır konusunda önceden var olan bir anlaşmazlığın olmasıdır. Shebaa Çiftlikleri, Kfar Chouba Tepeleri ve Ghajar Köyü hala bu anlaşmazlık içerisindedir. Ayrıca İsrail ile Lübnan arasında de facto bir sınır işlevi gören mavi hat(blue line), teknik olarak uluslararası de jure bir
sınır değil, daha ziyade İsrail askeri güçlerinin güney Lübnan'dan çekilmesinin ardından 2000 yılında Birleşmiş Milletler tarafından zorunlu kılınan bir geri çekilme hattıdır ve bu hat birçok sorunlu alanlara ve sınır anlaşmazlıklarına ev sahipliği yapmaktadır

17 giugno 2017 https://www.geopolitica.info/trump-next-american-century-washington-mantenere-la-sua-supremazia-globale/ Alcuni segnali sembrerebbero indicare che gli Stati Uniti stiano attuando una riconfigurazione strategica globale come, quasi, non si vedeva dal confronto con l'Unione Sovietica durante la Guerra Fredda. Considerando alcuni degli imperativi geostrategici del pensiero geopolitico statunitense, il modus operandi del nuovo inquilino della Casa Bianca rivela ad una prima analisi la scelta di applicare formule già proposte dai circoli neoconservatori per ottemperare alla promessa elettorale di rendere l'America "great again"

La presencia de la interculturalidad en los medios de comunicación, y específicamente en el cine, es uno de los principales motores de creación de estados de opinión y conciencia social en la sociedad actual. Los otros y nosotros en las pantallas son reflejo, o más bien espejos, más o menos distorsionados, de una realidad compleja, conformadora de pautas y modelos de vida. En este trabajo se presenta una aproximación al mundo del otro frente al nosotros, a partir de miradas ya canónicas ya disidentes del lenguaje fílmico. La imagen del otro en el cine se refleja en un amplio conjunto de estereotipos de lo diferente: identidades proyectadas, enemigos imaginarios, psicópatas y asesinos, cuerpos y mentes fuera de la norma, sexualidad y género marginales, criaturas del más allá, la teogonía de los superhéroes… esto es, un sin fin de imágenes no agotadas para utilizar el cine como excusa para sumergirse en una sociedad llena de múltiples tapices y colores de identidades.

The aim of this article is to discuss and assess the tension between ideas that underpin the revolution in military affairs (RMA) and the changing nature of post-Cold War conflict with specific reference to the nature of low-intensity conflict (LIC). The US view of an RMA is used as a point of departure as it forms part of the mainstream thinking on the debate. It is argued that the conventional and interstate war paradigm in the current RMA-debate seems largely irrelevant to the nature of LIC, which is the most probable type of conflict strong powers will face in future. The terror attacks on the US on 11 September 2001 reinforced this critique of the RMA vision and indicated the rise of asymmetric strategies. Hence, this article discusses the tension between RMA-thinking and the nature of LIC, also considering the impact of September 11. It addresses the preparation for certain scenarios, existing national values, operational thinking, and the use of military instruments.

Nel primo semestre del 2009, mentre scrivevo una monografia sull'ing. Luis Delpini ricercando informazioni sulla sua vita e sul suo lavoro, ho avuto uno scambio di email con l'ing. Silvestro Bruschi, che ricopriva un incarico all'interno della Associazione degli Ingegneri Strutturali dell'Argentina AIE Egregio Dott. Ing. Fausto Giovannardi, Io, nato a Firenze molti anni fa, sono da parecchi anni socio di questa AIE, e durante l'ultima quindicina di anni sono stato nella Commissione Direttiva, spesso come Segretario. Per questo preferisco risponderle direttamente, anche perché' recentemente ho dovuto riunire tutta l' informazione disponibile sull' Ing. Delpini, che in Argentina é riconosciuto come uno dei progettisti più eccelsi del recente passato, e decisamente un gran MAESTRO dell'arte di progettare e costruire. Personalmente non ho avuto occasione di conoscerlo, ma ricordo che mio padre,

Biografia di Aldo Bruschi ingegnere Italiano, che dopo aver combattuto la prime e la seconda guerra mondiale ed insegnato a Firenze, dove ha diretto anche il Laboratorio regionale sulle prove dei materiali dell'Istituto tecnico Galileo Galilei, decide di emigrare in Argentina dove contribuisce in modo importante alla crescita dell'ingegneria sismica di quel paese.

REİSİ KAZASI VE ÖTESİ

İran Cumhurbaşkanı İbrahim Reisinin geçtiğimiz hafta içinde Tebriz yakınlarda helikopter kazasında hayatını kaybetmesi, uluslararası kamuoyunda büyük yankı uyandırırken, benzeri uçak kazaları ve komplo teorilerini de yeniden gündeme taşıdı.
Yakın tarihte yaşanan birçok uçak ve helikopter kazasında azımsanmayacak sayıda siyasi lider, üst yönetim ve topluma mal olmuş şahsiyetin, hala tartışılan, aydınlanamamış kazalar sonucunda yaşamını yitirdiği bilinir.
Son kazada, kötü hava koşulları ve teknik eksiklikler nedeniyle düştüğü bildirilen helikopterde, İran Cumhurbaşkanı Reisi ile birlikte Dışişleri Bakanı Abdullahyan, Ruhani Liderliğin Tebriz Ayetullah Cuma İmamı ve Doğu Azerbaycan Eyaleti Valisinin yaşamını yitirdiği anlaşıldı.
Kazanın şekli, arama kurtarma sürecindeki gri alanlar, İran iç çekişmeleri ve bölgenin içinden geçtiği siyasal gerilim akla gelen ilk sorularla birlikte komplo teorilerini besledi.
Daha önceki bazı kazalarda söz konusu edilen suikast iddialarına ilaveten üst düzey devlet yetkililerinin ve önemli şahsiyetlerin aynı uçakta birlikte seyahatinin olası riskleri yeniden hatırlandı.
TÜM YUMURTALAR AYNI SEPETE

Malumlarıdır bundan 30-35 yıl kadar önce dönemin Pakistan Devlet Başkanı Ziya Ül Hak, askeri bir tatbikat sırasında bindiği uçağın havada infilak etmesi sonucunda, beraberinde Genelkurmay Başkan, Kuvvet komutanları ve ABD Büyükelçisi ile birlikte hayatını kaybetmişti.
Bu kaza, suikast iddialarının yanı sıra üst yönetimlerin birlikte seyahatinin sakıncaları keza eni konu tartışılmıştı.
İngiltere’de  Kral, Kraliçe ve veliaht prenslerin ayrı uçaklarda seyahat ettiği bilinir. Bu uygulama, ilke bir çok krallık ve monarşide de geçerlidir.
ABD’de de benzer şekilde Başkan ve Başkan Yardımcısı aynı uçakta seyahat etmez.
Hatırlayanlar vardır, geçtiğimiz yıllarda bilimsel bir konferansa katılmak üzere Isparta’ya uçan çok sayıda bilim insanı ve akademisyenimizi uçak kazalarında kaybetmiştik.
Yine 10 yıl kadar önce Brezilya’da bir futbol takımını taşıyan uçağın düşmesi sonucunda takımın hemen hemen tüm oyuncuları ve yönetici kadro yaşamını yitirmişti.
Bu olumsuz örnekler, devlet yöneticileri, siyasi ve  bilim insanları, futbol takımları, milletvekili ve  ticari sırlar paylaşan çok uluslu firma üst yönetimlerinin bir arada uçmaması yönünde farkındalık yaratmaya başladı diyebiliriz.
Bu bağlamda, bizde Parlamenter dönemde, yazılı bir kural olmamasına rağmen Cumhurbaşkanı, Başbakan ve  Genelkurmay Başkanlarının ilke olarak her zaman ayrı uçtuğu bilinir. Bu tür ilke kararı ve uygulama arayışı içinde olan yeni Başkanlık sisteminde de bu yönde ilan edilmiş bir kural olmamakla birlikte, gerekli özenin gösterildiği veya artık gösterileceği tahmin edilir.
KATYN TRAJEDİLERİ
2010 yılında Polonya  Devlet Başkanı Lech Kaczynski ve eşi ile onlarca üst düzey devlet görevlisinin hayatını kaybettiği trajik uçak kazası bir ülkenin üst yönetim kadrolarının neredeyse tamamını bitiren en büyük uçak kazası olarak bilinir.
Rusya’nın Smolensk Kenti yakınlarındaki Polonya şehitler anıtındaki törene gitmekte olan 96 üst düzey resmi heyeti taşıyan uçak, piste iki kilometre kal, alçalarak ormana çakılmıştı.
Polonya devlet erkanı, 1940 yılında Katyn Ormanında başlarına birer kurşun sıkılarak infaz edilen 22 bin Polonyalı savaş esirinin anısına düzenlenen törene gitmekteydi.
2. Dünya savaşında Polonya'yı paylaşan Rus ve Almanlara esir düşen sekiz bin asker, altı bin polis ve sekiz bin sivil aydın olmak üzere toplam 22 bin kişi Katyn ormanındaki üç toplama kampında Auschwitz’deki gibi başlarına birer kurşun sıkılarak topluca imha edilmişti.
Stalin ve Hitler’in yekdiğerini suçladığı katliamı Rusya yıllar sonra üstlenip, özür dilese de esasen Stalin ve Hitler’in katliama birlikte izin verdiği, savaş suçu katliamın Stalin’in yazılı emri üzerine ve Alman silahlarıyla gerçekleştiği, Nazi Propaganda Bakanı Goebbels’in toplu infazları gün be gün takipte olduğu iddia edilir. 
Katyn Ormanı katliamı ve 70 yıl sonra meydana gelen uçak kazası Polonya için hafızalardan çıkmayan iki trajedidir.
Katyn anıtını ziyarete gitmekte olan 96 kişilik Polonya resmi heyetinde, Devlet başkanı, eşi, Genelkurmay başkanı, Dışişleri Bakan Yard, sürgündeki son Devlet Başkanı, Devlet Başkanı yardımcıları,  Deniz, hava, kara kuvvetleri ile Harekat ve Özel Kuvvet komutanları, Ulusal Güvenlik Başkanı, Merkez Bankası Başkanı, ulusal Ombudsman, Polonya Katolik ve Ortodoks Başrahipleri, Meclis ve Senato Başkan yardımcıları, sendika, insan hakları kurulu başkanları, milletvekilleri, büyükelçiler ve üst düzey kıdemli bürokrat bulunmaktaydı. Bu kadrolardan hiçbiri kazadan kurtulamamıştı.
İşte bu bağlamda Cumhurbaşkanı Reisi ve refakatindeki üst düzey görevlilerin kaybıyla sonuçlanan kaza, yaşanan eski trajedileri hatırlatırken, devlet üst yönetim kadroları  ve stratejik profillerin seyahatlerinde tüm yumurtaları aynı sepette taşıma riskini yeniden gündeme getirmiştir.

This paper is a study in political philosophy. In the wake of the January 2015 terrorist attacks in Paris, the French parliament adopted an Intelligence Act. Some considered the Act, passed in May and June of the same year, balanced, justified, and necessary. Others rejected it as an ill-conceived erosion of freedom. Does this Act blatantly undermine the democratic balance between the need for security and the demand for civil rights and liberties? The public might have expected the French Intelligence Act of 2015 to give rise to a serious, frank, and open debate about the means for combating terrorism without imposing measures that appear detrimental to citizen privacy. Instead, on July 23, just months after the terrorist attacks, the Constitutional Council, which Francois Hollande, the President of the Republic, had asked to convene about the constitutionality of this law, delivered its verdict: the Intelligence Act in no way violates the principles of the Republic. Some compare t...

Islamophobia and the Muslim Other The FBI reported in 2017 that of 1,749 religious hate crimes, nearly 19% were anti-Muslim. This number has increased significantly over the past years, being just 13% in 2012, however, this percentage should be 0%. Understanding discrimination towards Muslims is extremely important because they have been discriminated against for the past 19 years, simply for being Muslim in the United States. There are currently 3.45 million Muslims living in the United States, of which about 75% were born Muslims. They typically face discrimination every day, whether it is a comment on a Muslim woman's hijab or getting beaten in an alleyway. The discrimination ranges but it exists on all levels. Muslims are usually easy for people to point out by the way they dress or speak. This is particularly difficult because those people who discriminate against them can easily find them. This makes them accessible targets. How have attitudes towards Muslims changed in the United States since September 11, 2001, and what can we do to end discrimination against them? This topic is not widely acknowledged. There are thousands of people living in the United States that are grossly misinformed about Muslims and Islam, whether through education, familial biases, or the media. They believe that all Muslims are radical extremists like those who attacked on September 11 th , when that could not be further from the truth. The public needs to be cognizant of the Islamic faith and the Muslim people. The Pew Research Institute found that 41% of the U.S. adult population believe that Islam encourages violence more than other faiths, when in reality, only 0.02% of the Muslim population is at risk of becoming extremist. von Eberstein 2 Discriminating against an entire population based on a minority extremist community is not fair or reasonable. Moreover, in recent years Muslims have been put in the spotlight. There has been travel